მარიამ გელხურის ელექტრონული პორტფოლიო

 „რეპორტაჟი დავით  გურამიშვილთან“    1790 წლის წვიმიანი გაზაფხული იყო. თვალები, რომ გავახილი საათი დილის ხუთ საათს უჩვენებდა. სასწრაფოდ წამოვხტი ლოგინიდან, მოვწესრიგდი, ჩანთაში უწესრიგოდ ჩავყარე ქაღალდები, რომლებზეც მთელი ერთი კვირა ვმუშაობდი. ქურთუკი შემოვიცვი და წვიმიან ქუჩას აჩქარებული ნაბიჯებით გავუყევი. ექვს საათზე გაჩერებაზე, კუთვნილი მატარებლის წინ ვიდექი. ვღელავდი, ფეხები არ მემორჩილებოდნენ, ფიქრი მიჭირდა. სწრაფად ავირბინე მატარებლის რამდენიმე საფეხური და ჩემი ადგილი დავიკავე. უკრაინამდე გზა გრძელი იყო ამიტომ ვამჯობინე სხვადასხვა ცნობებს გავცნობოდი და ყველაფერი მომეწესრიგებინა. გეტყვით, რომ დიდ, დავით გურამიშვილთან მივიჩქაროდი. არ დაგიმალავთ ასე არასდროს მინერვიულია, არც მაშინ პირველად მუშაობას, რომ ვიწყებდი რედაქციაში.    დრო ძალიან გაიწელა, რაზეც კიდევ უფრო ვღელავდი, მაგრამ შეხვედრის სიხარული ყველაფერს ფარავდა. წაკითხული მქონდა გურამიშვილის „დავითიანი“, რისი საშუალებითაც გავეცანი მის უბადლო შემოქმედებას. პოეტმა პირუთვნელად და მაღალი მოქალაქეობრივი შეგნებით ასახა ჩვენი ქვეყნის